Odadan çıkıp merdivenden inerken gözümde eskiler canlandı. Ben bu evde büyümüştüm. Annemle beraber hayatımızı burada, babamla ve o zamanki abimle birleştirmiştik. Kerem’in hızlı hızlı koşuşu arkasından benim gidişim ve basamaklara takılıp düşmem… Abi, diye ağlamamla Kerem’in de gözlerinin doluşu; koca kollarıyla beni yerden kaldırıp koltuğa oturtuşu… Şöyle bir düşünüyorum da düşmeme değil de ona abi dememe gözleri dolmuştu o zamanlar. Çünkü benim bir yerimi yaralamamdan daha büyük bir yaraya sahip oluyordu. Yaralıyordum onu. Yaralamıştım. Belki de hala aynı şekil devam ediyordum, onu yaralamaya.
